คุณรู้จักกล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดมากแค่ไหน

การพัฒนาของกล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดมืออาชีพมีประวัติยาวนานเกือบร้อยปี เร็วที่สุดกล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดสามารถย้อนกลับไปในช่วงปลายศตวรรษที่ 19 เมื่อแพทย์เริ่มใช้แว่นขยายในการผ่าตัดเพื่อให้มองเห็นได้ชัดเจนยิ่งขึ้น ในตอนต้นของศตวรรษที่ 20 นักโสตวิทยา Carl Olof Nylen ใช้กล้องจุลทรรศน์ตาข้างเดียวในการผ่าตัดหูชั้นกลางอักเสบ เพื่อเปิดประตูสู่การผ่าตัดด้วยไมโคร.

ในปี 1953 Zeiss ได้เปิดตัวโฆษณาชิ้นแรกของโลกกล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดOPMI1 ซึ่งต่อมาได้นำไปใช้ในด้านจักษุวิทยา ศัลยกรรมประสาท ศัลยกรรมตกแต่ง และแผนกอื่นๆ ในเวลาเดียวกัน ชุมชนการแพทย์ได้ปรับปรุงและสร้างสรรค์ระบบการมองเห็นและกลไกของกล้องจุลทรรศน์ผ่าตัด.

ในช่วงปลายทศวรรษ 1970 หลังจากเปิดตัวสวิตช์แม่เหล็กไฟฟ้า โครงสร้างโดยรวมของกล้องจุลทรรศน์ปฏิบัติการโดยทั่วไปได้รับการแก้ไขแล้ว

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาด้วยการพัฒนาของกล้องจุลทรรศน์ปฏิบัติการความละเอียดสูงและเทคโนโลยีดิจิทัลกล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดได้นำเสนอโมดูลการถ่ายภาพระหว่างการผ่าตัดและเทคโนโลยีการถ่ายภาพขั้นสูงมากขึ้น โดยอิงตามประสิทธิภาพที่มีอยู่ เช่น การถ่ายภาพเอกซเรย์เชื่อมโยงกันด้วยแสง (OCT) การถ่ายภาพด้วยแสงเรืองแสง และความเป็นจริงเสริม (AR) ทำให้แพทย์ได้รับข้อมูลภาพที่ครอบคลุมมากขึ้น

ที่กล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดแบบสองตาสร้างการมองเห็นสามมิติผ่านความแตกต่างในการมองเห็นแบบสองตา ในรายงานหลายฉบับ ศัลยแพทย์ทางประสาทได้ระบุว่าการขาดเอฟเฟ็กต์ภาพสามมิติเป็นหนึ่งในข้อบกพร่องของกระจกมองข้าง แม้ว่านักวิชาการบางคนเชื่อว่าการรับรู้สามมิติไม่ใช่ปัจจัยสำคัญที่จำกัดการผ่าตัด แต่ก็สามารถเอาชนะได้ด้วยการฝึกการผ่าตัดหรือโดยใช้เครื่องมือผ่าตัดเพื่อย้ายเข้าสู่มิติทางโลกของการมองเห็นในการผ่าตัดสองมิติเพื่อชดเชยการขาดการมองเห็นสามมิติ - การรับรู้เชิงพื้นที่มิติ อย่างไรก็ตาม ในการผ่าตัดลึกที่ซับซ้อน ระบบส่องกล้องสองมิติยังคงไม่สามารถทดแทนแบบเดิมได้กล้องจุลทรรศน์ผ่าตัด- รายงานการวิจัยระบุว่าระบบเอนโดสโคป 3 มิติรุ่นล่าสุดยังคงไม่สามารถทดแทนได้ทั้งหมดกล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดในพื้นที่สำคัญของสมองส่วนลึกในระหว่างการผ่าตัด

ระบบเอนโดสโคป 3 มิติรุ่นล่าสุดสามารถให้การมองเห็นสามมิติที่ดีได้ แต่กล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดแบบดั้งเดิมยังคงมีข้อดีที่ไม่สามารถทดแทนได้ในการรับรู้เนื้อเยื่อในระหว่างการผ่าตัดแผลในสมองส่วนลึกและมีเลือดออก OERTEL และ BURKHARDT พบในการศึกษาทางคลินิกของระบบเอนโดสโคป 3 มิติว่า ในกลุ่มการผ่าตัดสมอง 5 ครั้งและการผ่าตัดกระดูกสันหลัง 11 ครั้งรวมอยู่ในการศึกษานี้ การผ่าตัดสมอง 3 ครั้งต้องละทิ้งระบบเอนโดสโคป 3 มิติ และใช้งานต่อไปกล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดเพื่อทำการผ่าตัดให้เสร็จสิ้นในขั้นตอนสำคัญ ปัจจัยที่ทำให้ไม่สามารถใช้ระบบเอนโดสโคป 3 มิติเพื่อดำเนินกระบวนการผ่าตัดทั้งหมดให้เสร็จสิ้นใน 3 กรณีนี้อาจมีหลายแง่มุม เช่น การจัดแสง การมองเห็นสามมิติ การปรับใส่ขดลวด และการโฟกัส อย่างไรก็ตาม สำหรับการผ่าตัดที่ซับซ้อนในสมองส่วนลึกกล้องจุลทรรศน์ผ่าตัดยังคงมีข้อได้เปรียบอยู่บ้าง